به گزارش خبرگزاری فارس از زنجان، «مدرسه خانه دوم ماست»، جمله‌ای که بارها و بارها آن را شنیده‌ایم، شاید این جمله به خاطر آن است که همه ما خاطرات درس و مدرسه را از حال خوب و مهربانی روزهای نخست مهر ماه و آشنایی با همکلاسی‌ها و معلمان جدید، کیف و کفش و لباس نو به یاد داشتیم و داریم، اما دو سال کرونا باعث شد که این حس در بین دانشآموزان نباشد و شروع و پایان سال به خانه ختم شود.
دو سالی که هر چند با آموزش مجازی پیگیری شد، اما شور و حال مدرسه را نداشت و همه به دنبال فرصتی بودند که به دوباره به مدرسه برگردند و تجربیات شیرین محصل بودن را در مدرسه داشته باشند.
اما چاره‌ای نبود و برای کنترل بیماری باید این دوران در این شرایط سپری می‌شد، به همین خاطر وقتی به خاطر کرونا دست بچه‌ها از مدرسه کوتاه شد و خیلیهایمان در قرنطینه نشستیم، معلمان، کارشان را تعطیل نکردند و خانه را به کلاس مجازی برای شاگردهایشان تبدیل کردند.
یکی یخچال خانه‌اش را تخته سیاه کرد و دیگری که به کرونا مبتلا بود روی تخت بیمارستان هم کارش را انجام داد، در این یکی دوسال، روایت‌های زیادی از عشق و ایثار معلمان شنیدیم.
از معلمی که با کمر شکسته در کلاس تدریس کرد تا معلمی که خانه خودش را تبدیل به کلاس درس کرد، در این دو سالی که دیوارهای مدارس در سکوتی سنگین و وهم‌انگیز به دور از هیاهو و شادی دانشآموزان، بی‌رونق ماندند، معلمان دست از کار نکشیدند و هر کدام از آنها به شیوه‌ای آموزش را در پیش گرفتند.
روایت‌های بسیاری از عشق و ایثار معلمان در این دو سال تجربه کردیم، معلمانی که مسیرهای طولانی را برای تدریس می‌پیمایند، معلمانی که از مال خود می‌گذرند تا مدرسه بسازند، معلمانی که محل زندگی خود را کلاس درس کرده‌اند، معلمانی که به درب منزل دانشآموزان برای تدریس می‌روند و معلمانی که حتی هزینه تبلت دانش‌آموزان‌شان را پرداختند.